Eindelijk, daar is jullie kleintje dan. De kraamtijd breekt aan, iedereen zegt: geniet ervan. En dat wíl je ook. Maar wat als het allemaal niet zo licht voelt? Wat als je ineens overspoeld wordt door tranen, twijfels of pure uitputting?
Je bent niet de enige. Tussen de 40 en 80% van de vrouwen voelt zich neerslachtig of onzeker na de bevalling. En daar wordt nog steeds te weinig over gepraat.
Daarom delen Charmaine, Marina en Kyra hun eerlijke verhalen over de kraamtijd. Geen filter, geen perfect plaatje maar precies zoals het was. Omdat openheid het begin is van echte verbinding.
Charmaine, 25 jaar
Mama van Mees, 1,5 jaar
“Mijn roze wolk bleek eerder een grijze mist.”
Charmaine had een fijne zwangerschap en keek zelfs uit naar haar bevalling. Maar na een zware spoedkeizersnede was ze fysiek op. De roze wolk? Die bleef uit.
Ze voelde zich schuldig, alert en onzeker. Gelukkig durfde ze haar gevoelens te delen met de verpleegkundige en kraamverzorgster, die haar geruststelden: “Je bent niet gek. En je bent zéker niet de enige.”
De ommekeer kwam pas drie weken later.
“Ineens was daar de moederliefde. De mist trok op. En ik voelde me eindelijk écht mama.”
Charmaine deelt haar verhaal om het taboe te doorbreken.
“Gun jezelf hulp. Praat. Je hoeft dit niet alleen te doen.”
Marina, 30 jaar
Mama van Mick, 3 maanden oud
“Ik was zó blij. En tegelijk zó onzeker.”
Marina’s bevalling ging goed, maar eenmaal thuis werd ze overvallen door het verantwoordelijkheidsgevoel.
“Waarom huilt hij? Hij heeft toch gegeten, een schone luier…”
Haar grootste eyeopener? Dat baby’s soms gewoon menselijke liefde nodig hebben. Een knuffel, huid op huid, troost. En dat moederinstinct dat komt.
“In het begin hing ik midden in de nacht boven de box om te checken of hij nog ademde.”
Langzaam begon ze meer te vertrouwen op haar gevoel.
“De liefde, de trots, het geluk... het was allesoverweldigend. Maar ook: spannend, onzeker en kwetsbaar. En dat hoort er allemaal bij.”
Kyra, 33 jaar
Mama van Niké, 6 maanden oud
“Mijn dochter deed het goed. Maar ik niet.”
Kyra’s start was heftig. Na een traumatische keizersnede belandde haar dochter in de couveuse. Daarna volgden ziekenhuisopnames, slapeloze nachten en eindeloze zorgen.
“Toen het thuis eindelijk beter ging met Niké, ging het juist slecht met mij.”
Paniekaanvallen, angst, het gevoel niet te kunnen zorgen. Tot Kyra hulp zocht. Ze werd opgenomen op een Moeder & Baby unit. Een plek waar ze leerde: jij bent wél genoeg.
“Ik dacht dat ik faalde. Nu weet ik: ik deed precies wat ik kon. En dat is al zoveel.”
Kyra is open over haar ervaring, juist om anderen een stem te geven.
“Moeder zijn is niet altijd magisch. En dat hoeft ook niet. Je doet het goed. Echt.”
